Teatr Letni był dodatkową sceną dla teatrów Wielkiego i „Rozmaitości”. Grywano tu opery, operetki i sztuki - zwłaszcza komedie, w których występowali najlepsi polscy śpiewacy i aktorzy. Sam Stanisław Moniuszko dyrygował tu swoimi operami, a przesławna Helena Modrzejewska 13 marca 1891 r. pożegnała się z warszawską publicznością rolą Ofelii w „Hamlecie”.

Ceny biletów były tu nieco niższe, a więc i widzów było więcej, i interes dobrze szedł…
Pod koniec XIX wieku stworzono nawet zespół aktorski Teatru Letniego, który grał głównie komedie i krotochwile. A w 1902 roku odbyły się tu premiery filmów wyprodukowanych przez pierwszą polską wytwórnię - Towarzystwo Udziałowe „Pleograf”.

Ostatni spektakl – Johana Nepomuka Nestroya „Serce w rozterce” w reżyserii Schillera - odbył się tu 2 września 1939 roku. Dzień po tym, gdy na Wieluń i Westerplatte spadły pierwsze bomby II wojny światowej. Kilka dni później teatr skonfiskowało wojsko i zamieniło go w skład amunicji dla baterii dział. To było jak zaproszenie dla niemieckiego lotnictwa. Wystarczyła jedna bomba i z misternej, drewnianej budowli nie pozostał najmniejszy ślad…